Jeetje, wat gaan sommige weken toch snel, terwijl anderen niet om komen... Mijn weken hier zitten er bijna op. Aanstaande woensdag vertrek ik naar Kathmandu, om daar dan de volgende dag het vliegtuig (nouja, 2..) naar huis te nemen. Een gek idee om dan niet meer in je t-shirt en op je sandalen te kunnen lopen overdag, maar weer een dikke jas aan te moeten!

Met een etentje hebben Yvon, Peter en ik afscheid van elkaar genomen. Ik vond het erg leuk om 2 weken met hen op te trekken, activiteiten op school te bedenken en uit te voeren, en de trekking te doen. En dat was wederzijds. Ze zijn nu naar India toe, en met dat land is het 'you love it or you hate it', dus wie weet bevalt het ze niet en komen ze wel weer terug naar Nepal!

Ondertussen was ook Rolf gearriveerd, een Nederlander die ook een paar dagen heeft geholpen op de school. Hij had aan vrienden en familie geld gevraagd voor zijn verjaardag, en heeft dit besteed aan de school. Dat werd dus weer smikkelen voor de kinderen van een warme maaltijd met kip, de schoolmaterialen zijn weer voor een deel aangevuld en hij heeft stelten en een soort wiebelkrokodil besteld bij de timmerfabriek.
Vandaag konden we de stelten komen bekijken, en die zagen er goed uit. Rolf vertrekt morgen naar Katmandu, dus ik heb de eer om de kinderen de Kunst van het Steltlopen te introduceren. Gelukkig gaat het me zelf redelijk makkelijk af!

Vrijdag hebben we voor de klassen 1, 2 en 3 een soort zeskamp georganiseerd. Water in een emmer doorgeven over je hoofd terwijl je zit, zaklopen, snoephappen.... ze vonden het allemaal erg leuk.
Ook hadden we een kledingrace georganiseerd: een leerling moest op een stoel zitten, de anderen uit zijn groep moesten om de beurt een petje, sokken, shirt, schoenen en een vest bij hem aantrekken. Er werd gegierd van de lach, om zowel een jongetje met een bloemetjesshirt aan, of een meisje met de bergschoenen (maat 43) van Rolf. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ik thuis ben, dan kan ik de foto's en filmpjes op mijn weblog plaatsen en kunnen jullie met eigen ogen zien wat voor pret het was!

Ook had Rolf pepernoten mee, en hebben we een verhaaltje verteld over Sinterklaas in Nederland, en de daarbij behorende 'koekjes'. Eerst vonden ze het maar raar, want het leek op niets wat ze kenden. Maar toen de eerste pepernoot in de mond zat, vonden ze ze toch wel erg lekker! Aan de oudere kinderen hebben we verteld dat Sinterklaas niet echt bestaat, maar aan de jongeren hebben we het maar gelaten voor wat het was: hadden ze immers niet laatst een les gehad over 'niet liegen'??

Ik had klassefoto's gemaakt van de hoogste klas, en heb hier laten afdrukken. Daarna heb ik karton op maat geknipt en mochten ze hun 'fotolijstje' versieren. En dan zie je dat ook sommige meiden van een jaar of 14 niet echt met een schaar om kunnen gaan, en jongens van die leeftijd hun hele karton insmeren en dan hun stickers er op plakken, in plaats van andersom... Ach, zolang ZIJ het maar mooi vinden, en dat vonden ze.
Morgen ga ik dat met klas 4 doen, en die hadden (natuurlijk..) al van klas 5 gehoord hoe leuk dat wel niet was!

Ik heb met Dhan, de man van Laxmi afgesproken dat hij op mijn kosten (en dus jullie sponsorgeld) de speeltuin op gaat hogen. Nu ligt deze nog lager dan de weg er naast, met als gevolg dat tijdens de moesson alles vol loopt met water en de speeltuigen niet gebruikt kunnen worden. Hij gaat ze uitgraven (we hebben ze vorig jaar met een flinke klont cement vast laten zetten), de boel verhogen met grind en zand, en dan de toestellen weer plaatsen.

Hij mag het van mij in de maanden doen dat er geen toeristen zijn waarmee hij op trekking kan, en hij dus een ookwat inkomen in de 'magere maanden' heeft. Want de inkomsten van Laxmi en Dhan bestaan uit hun kleine winkeltje (waar2 cent op een fles water wordt verdiend..) en de gids-werkzaamheden van Dhan in de toeristenmaanden.
Maar iedere maand moet wel de huur en de electriciteitsrekening worden betaald. Het is dus zeker geen vetpot voor ze.

Omdat ik een visum had voor 30 dagen, maar 32 dagen in Nepal ben, moest ik mijn visum verlengen. En daar zag ik weer de Nepalese bureaucratie ten top...
Meneer 1 geeft je een formulier wat je in moet vullen. Achter getralied glas zit eenboos kijkende mevrouw 1, waar ik mijn formulier aan wilde geven. Fout. Meneer 1 neemt het formulier niet aan, maar roept meneer 2 die het aan mevrouw 1 afgeeft. Ze begint met het schrijven van de rekening (zo'n 21 euro, voor 15 dagen verlenging.. korter doen ze niet aan) en vraagt of ik 20 roepies terug wil (had het niet gepast). Ja, natuurlijk, jij geeft mij toch ook geen korting?? Ze schrijft mijn gegevens over in een Groot Boek en daarna plakt ze een sticker in mijn paspoort, die eerst natuurlijk op maat geknipt moet worden, op het tafelblad wordt geplakt omdat ze de juiste pagina in mijn paspoort niet kan vinden, en daarnadaneindelijk op zijn plek zit.Meneer 2krijgt vervolgens mijn formuliermet foto, diehij aanelkaar mag nieten, en ook mijn paspoort.Dat geeft hij dan aaneen serieus kijkende meneer 3, die zo'n 1,5 meter van mevrouw 1 af zit. Die vultweer een ander papiertje in en kijkt nog eens serieus naar mijn paspoort.Daarna komt meneer 1 met een stapel paspoorten-en-formulieren-er-tussen naar buiten, en roept 'come' in het algemeen. Ook de mensen die nog niets hebben ingevuld gaan maar mee, we hebben geen idee wat er nu gaat gebeuren.
Inhet kleinekamertje zit meneer4, met een bosje toeristen om hem heen. Hij schrijft iets achterop de formulieren en deelt willekeurig paspoorten uit.We moeten dus maar zelf kijken wiebij welk paspoort hoort... kwartet!
Na 1 uur en 10 minuten is het hele circus afgelopen en weet ik waarom ik 21 euro moet betalen... al deze mensen moeten bezig gehouden worden! Ach... this is Nepal....

Vandaag nog op bezoek geweest bij Ashish en zijn moeder Sheela. Hij is 18 jaar, en heeft al sinds jonge leeftijd Multiple Sclerose. Zijn vader is hem gesmeerd zodra de ziekte ontdekt werd, en Sheela moest haar baan als trekkinggids opgeven om voor Ashish te zorgen.
Ik heb ze vorig jaar voor het eerst ontmoet, en het zijn erg lieve mensen. Ik heb ze een (Tihar) pakket met spullen gegeven, Rolf heeft Ashish tekenmateriaal gegeven, wantAshish kan mooi tekenen en muziek maken. En dat is zo'n beetje zijn lust en leven, want hij komt niet uit huis: zijn moeder kan hem niet tillen en de rolstoel die hij ooit had, is spoorloos verdwenen.
Het is triest om te zien dat je als gehandicapte in Nepal bijna niet bestaat. Eens in de 3 maanden (...) komt er iemand langs van een gehandicaptenorganisatie, en die geeft hem fysiotherapie en doet soms wat aanpassingen in het piepkleine huisje (ong 2,5 x 2,5 meter, zonder glas in de ramen, en meteen golfplaten dak) zodat Ashish kan zitten aan een tafel. Een uitkering krijgen ze niet, en ze zijn afhankelijk van buren en familie, of de 3 cent die Sheela krijgt met het breien van balletjes voor tassen dievoor redelijk watgeld in de toeristengebieden worden verkocht. Wat zou je ook deze mensen graag een beter bestaan willen geven....

Morgen komt Julia, de oprichter van de school, aan in Pokhara. Ze is al een jaar niet geweest, dus ik ben benieuwd wat ze er van vindt. Aan enthousiaste vrijwilligers heeft het in ieder geval niet ontbroken!

Ik zie op tegen het afscheid van de kinderen, de leraren en mijn Nepalese familie, maar ik heb zomaar het gevoel dat ik hier niet voor de laatste keer ben geweest....

Groetjes, Petra