... en soms zit het tegen!

Zo wilde ik voor de trekking nog wat foto's plaatsen bij het vorige verslag. Maar ondanks alle voorgzorgsmaatregelen bleek mijn geheugenkaartje toch een virus te hebben opgelopen, en gaf mijn camera alleen maar de opties 'power off' of 'formateren'. Opties die ik allebei niet wilde!
Ik moest dus snel nog een nieuwe geheugenkaart gaan kopen om half 11 's avonds. Lang leve de ruime openingstijden hier in het dorp: de winkels blijven gewoon open tot er geen klanten meer zijn.
Resultaat is wel dat jullie op de foto's moeten wachten tot ik weer thuis kom: ik ga niet riskeren dat ook deze 2e geheugenkaart niet meer bruikbaar is... helaas!
(foto's van de trekking kunnen jullie bekijken bij Peter en Yvonne: http://wereldreis.magicphotoworld.com/foto-overzicht/photos/136/jomsom-trek-1

Diedagkreeg ik ook een beetje. NIet zo gek met al die snotterende en hoestende kinderen op school die'hand voor je mond!' misschien ooit wel hadden gehoord, maar niet hadden onthouden. En vooral allemaal heel dichtbij je willen zijn.
Vorig jaar had ik er ook last van, maar na een dag of 2 en wat Fishermans Friends was dat snel weer over. Ikmaakte me dan ook geen zorgen.

De volgende ochtend begon het trekkingsavontuur dan. Met het vliegtuig naarJomsom,tussen besneeuwdetoppen van bergen van meer dan 7000 meter hoog, met onder je een kronkelende rivier, rijstterrassen, dorpjesof juist kale vlaktes... wat jammer dat het maar 25 minuten duurde!

Terwijl wij een kopjethee dronken, is Dhan ons gaan registreren bij een van de vele politieposten, enheeft watstempels verzameld op onze trekking-permit. De registratie bestaat
uit het overschrijven van de gegevens in een dik boek, want een geautomatiseerd systeem heeft geen nutvanwege de vele stroomuitval.
Uiteindelijk konden we dan legaal op pad!

De tocht van zo'n 13 km naar Gakbeni was mooi, ondanks het kale landschap. Of is het 'dankzij het kale landschap?' Luchten lijken blauwer, besneeuwde bergtoppen witter. Het was redelijk valk, dus goed te doen.
Ik merkte wel dat ik het laatste stuk meer begon te hoesten, en bij het hotel aangekomen merkte ik dat mijn keel behoorlijk zeer deed.
Naar de lokale 'dokterspost' (het hele dorp had misschien 100 inwoners) maar hij had toch een kast vol met gedoneerde medicijnen voor zijn plattelandskliniekje. Ik kreeg een mierzoet hoestdrankje, nadat hij (érg) uitgebreid mijn borstkas had beluisterd. Geen nood, Peter en Yvonne waren er bij, een andere toerist waar de dokter mee bezig was moest maar even wachten en in de deuropening stonden een aantal lokale mensen te kijken wie hun dokter nu weer op visite had. Maar dat iedere keer diep in en uitademen als je al zo moet hoesten...
Na betaling van een vrijwillige donatie (zo'n 3 euro) kon de genezing beginnen!

De volgende dag, we zaten ondertussen op 2800 meter, hadden we een flinke tocht voor de boeg. Het eerste stuk klimmen (zo'n 1,5 uur) over een losse-stenen-geitenpaadje ging nog wel, daarna een heel stuk redelijk vlak maar daarna moest er weer geklommen worden. Ik was bekaf, Dhan heeft mijn (zwaarder) rugzak genomen, ik die van hem. En dan nog na iedere 50 meter moeten stoppen om op adem te komen. Het was afzien, ik was nog nooit zo blij geweest om een hotel te zien.
Daar was het erg koud, 3800 meter, en we waren blij met de schaal met kooltjes die onder de tafel werden gezet, zodat we onder het lange tafelkleed lekker warm werden.

Mijn longen gingen voller zitten, (beetje goor verhaal nu), regelmatig een klodder slijm opgehoest. Je kan het maar kwijt zijn. Ook hoofdpijn, maar dat weet ik aan de inspanning, het gebrek aan adem en het hoesten.
Om 8 uur had ik het wel gezien en ging ik naar mijn bed. Ondanks de slaapzak en deken lag ik nog te rillen, dus maar mijn spijkerbroek aangedaan en een shirt met lange mouwen. Toen ik 2 uur later wakker werd baadde ik in het zweet (en alleen een koude douche..) en had ik een hartslag van 118 per minuut. In rust... beetje veel he?!
's ochtends voelde ik me nog beroerder, en het bleek dat ik hoogteziekte had. Door gebrek aan zuurstof in je bloed gaat je hart als een razende pompen, heb je hoofdpijn (in extreme vormen zwellen je hersenen zo erg dat je er aan dood gaat, maar dan ben je veel te hoog en heb je het niet serieus genomen) en ik was heel afwezig: ik hoorde mezelf tegen Peter en Yvonne praten, maar registreerde dat niet. Heel gek!

We hadden al besloten om met de jeep terug te gaan, en niet hetzelfde stuk terug te lopen. Maarja, die ging pas als hij vol was en dat duurde nog een uur. Konden ze niet zien hoe zielug ik wel niet was??
Gelukkig was de jeep naeen uurtje beneden, in Jomson, op veilige hoogte. Door mijn gehoest, mijn pijn in mijn longen en mijn algehele lamlendigheid wilde ik alleen maar naar huis. Ik ben op bed gaan liggen, en Dhan heeft een vlucht voor me kunnen regelen voor de volgende dag. Die dag gingen er namelijk geen vluchten meer, er stond te veel wind. Prima, maar laat mij gewoon maar slapen tot morgenochtend: ik was uitgeput.
Peter en Yvonne hadden geen last, dus die zijn alvast doorgelopen naar de volgende plaats. Nadat Dhan mij goed verzorgd had achter gelaten (en de baas van het hotel had verteld dat hij persoonlijk moest zorgen dat ik morgen op het vliegveld kwam!) is hij Peter en Yvonne nagelopen.

Trek in eten had ik door de verkoudheid al een hele tijd niet meer, en ook nu had ik weer een dag van 1 mueslireep (met moeite). Wel veel gedronken, en voor de rest geteerd op mijn vet. ;-)

De volgende ochtend moest ik om 6.30 klaar staan, maar toen ik mijn gordijn open trok zag ik het al: te veel wind. Inderdaad, weer geen vliegtuigen. Ik voelde me ondertussen al wat beter, en zat net op de kaart te kijken waar de rest zou zijn aan het eind van de dag, misschien kon ik dan een jeep nemen daarheen (en dat was ook op de terugweg naar Pokhara). Toen werd ik geroepen; er was telefoon voor mij, het was Dhan.
Ook waar zij zaten was het nieuws van 'geen vliegtuigen' doorgekomen, en vroegen ze mij om met de jeep naar Ghasa te komen. Stiekem was ik wel blij dat ik mijn vlucht kon cancellen, want vandaag voelde ik meeen stukbeter dan de dag er voor, toen ik alleen maar weg wilde.

Natuurlijk duurde het nog 4 uur rondhangen (er was verder niets te doen) tot de jeep weg ging, maar toen was ik 3 uur later toch op de plek van bestemming. Daar op Dhan, Peter en Yvon gewacht en besoloten om de dag er na toch samen weer verder te lopen.

Na een redelijke nachtin een hotel meteen lekker zacht matras én een hete douche op gasdus weer verder gaan lopen.Hoewel het niet veel stijgen was, was het pad erg slecht: veel losliggende stenen waarover je naar beneden moet, door modderige stukken, en op die smalle wegen ook nog de lastdieren tegen komen die voor niet veel opzij gaan. Maar het was redelijk te doen.

Die stomme hoest was nog steeds niet weg, ik kon amper praten (schor) en als ik praatte moest ik na een minuut naar buiten vanwege een enorme hoestbui. Dekomende 2 dagen bleken weer behoorlijk stevig omhoog lopen, zonder de mogelijkheid om onderweg een jeep te pakken: je moest dan ook 4 dagen doorlopen. Ik besloot om te passen, en de volgende dag een jeep te nemen.
Yvonne zag het ook niet meer zitten, had schuurplekken (tot bloedens aan toe) van haar rugzak en we waren verwend: Het uitzicht wat we de komende tijd zouden hebben, hadden we ook al gezien in bijvoorbeeld thailand, Laos of Cambodja.
Allemaal met spijt hebben we dus allemaal besloten de trekking te stoppen. MIsschien een andere keer...
Nog wel in Tatopani genotenvan dewarmwaterbronnen.Ze schijnen een heilzame werking te hebben, en dat kon ik goed gebruiken!

Het eerste stuk hebben we met een jeep gedaan. Type 'gammel, zonder verlichting of achterraam, met 1 band zo glad als babybilletjes, 2 sterren en 3 barsten in het voorraam en een krakende en gillende stereo-installatie. Af en toe dachten we dat hij de blubber niet meer uit zou komen maar na 3 uur konden we overstappen in de iets meer comfortabele bus-die-overal-stopt-en-waar-alles-op-en-in-kan. Nog maar 5 uur naar Pokhara....

Na een warme douche en een lekker kopje thee van Laxmi, wasde volgende stop voor mij de dokter, want dit hoestje zou niet meer vanzelf over gaan. Ik heb nu dus antibiotica voor een week, een anti-allergiemedicijn (want daar kan het ook door komen?) en een verbod van een paar dagen op melk, koude drankjes, eieren en kip. Wat??? NIet meer Laxmi's lekkere kippetje.....?
Nu maar hopen dat het over gaat, zeker omdat het me wel 9,50 heeft gekost (consult en medicijnen, alleen omdat ik niet naar het lokale ziekenhuis wilde, 3 kwartier in een gammele bus of taxi, anders had ik goedkoper uitgeweest).

De komende dagen laat ik me lekker vertroetelen door Laxmi, ze vraagt iedere keerals ik langs loop of ik mijn medicijnen al heb genomen, of ik nog iets nodig heb, of ik het tekoud heb of te warm, of ze nog iets voor me kan doen... de schat!

Gisteren was de laatste dag van het Tihar festival.Het was de dag waarop zussen hun broer vereren, en veel jongens/mannen zag je dan ook met bloemenslingers en kleurrijke tikka's (de markering op hun voorhoofd). Bij Laxmi en Dhan werd er niets aan gedaan, vanwege een overlijden in de (verre) familie.
's Avonds komen er veel groepjes kinderen langs de deuren om te zingen en te dansen, en zo wat geld op te halen. Een soort Sint Maarten zonder lampions, en zeker een stuk vrolijker!
De grotere restaurants hebben complete dansgroepen voor hun deur, erg vrolijk allemaal.

En dan is het nu tijd voor een lekkere ijskoffie, een krantje en te genieten van het zonnetje en het vrolijke straatbeeld...

Tot de volgende keer!

Petra