Mijn laatste week

De stelten die Rolf besteld had bleken een groot succes te zijn.
Hoewel ze tijdens schooltijd bezorgd werden en ik met 1 klas boven ben gaan oefenen, wist al snel de hele school over het nieuwe speelgoed... en wilde iedereen het proberen!
Tijdens het practical hour heb ik dan ook een aantal klassen de kunst van het steltlopen uitgelegd. Lachen, gieren, brullen, veel proberen en soms vallen, maarnatuurlijk zijn er een paar bijdehandjes die het al snel doorhebben!

Rolf vertrok naar Kathmandu, en Julia (de oprichter van de school) kwam die dag in Pokhara aan. Met tig tassen met spelletjes, kleding én een forse rekening voor het overschreiden van het gewicht, wat haar wel beloofdwas. Daar is het laatste woord nog niet over gezegd!

Ook mijn laatste dagen in Nepal heb ik lekker besteed aanrekenspelletjes met de kinderen doen, knutsel-ideeën opschrijven voor andere vrijwilligers/leraren en helpen met de Engelse les. Mijn stickers kwamen weer goed van pas tijdens een les: iedereen kreeg een verschillende sticker (paniek, want nu konden ze niet afkijken bij een buurman/vrouw!) en moest daar een verhaaltje over schrijven. En of dat nu fantasie was of niet, dat maakte me niet uit.
En ook hier zag je weer een groot verschil in niveau: sommigen maakten er echt een verhaaltje van, anderen kwamen niet veel verder dan 'cat is beautiful. I like cat. Cat has 2 eyes and one tale'... Ach, ze hebben het geprobeerd!

Met Laxmi ben ik nog naar haar ouders geweest, een uurtje met de bus buiten Pokhara. Haar vader had ik vorige keer al eens ontmoet, maar haar moeder niet. Ik had nog een pakket van Tihar over, en heb dat voor ze meegenomen, ze waren er erg blij mee.
Het zijn ontzettend lieve en mooie mensen, die samen met hun schoondochter en kleinkinderen in een klein huisje wonen. Ze verbouwen wat rijst en groenten, en Laxmi's vader werkt bij anderen op het land. Het is vaak noodzaak om samen met je kinderen te wonen, zodat die je kunnen verzorgen als je oud wordt (de gemiddelde levensverwachting in Nepal is 59 jaar...). Weer watmensen op mijn 'ik wens je zoveel meer' lijstje...

Als ik naar school fiets, kom ik ook langs een (geestelijk gehandicapte?) man. Hij zit de hele dag op zijn hurken tegen een muur aan, en veegt met een doekje over zijn knieën. Peter en Yvon gaven hem regelmatig wat fruit, want er is waarschijnlijk niemand die voor hem zorgt, en ik betwijfel of hij een plek heeft waar hij heen kan.
Na het vertrek van Peter en Yvon heb ik de 'zorgtaak' over genomen, en hem vanwat eten voorzien. Waarschijnlijk had hij daar niet op gerekend, want toen ik hem mijn voorraad mueslirepen, wat amandelen, rozijnen en wat fruit gaf, ging het doekje waarmee hij zijn knieën veegde naar zijn ogen om een traan weg te vegen....
Mijn 'ik zou je zo graag willen helpen' wordt steeds langer...
Ik heb Julia over hem verteld, en zij zou hem ook regelmatig wat toestoppen. En als zij het nu weer aan de volgende vrijwilliger doorgeeft...

Het was tijd om de rijst te oogsten in de vele velden rondom de school. Ik heb met bewondering staan te kijken naar het vele handmatige en zware werk wat met name vrouwen moeten doen. Alles gebeurd met de hand: het snijden van de rijst, het weghakken van de restanten stompjes, het opstapelen van de vele aren... er komt geen machine aan te pas!

Afscheid nemen is nooit mijn sterkste punt geweest. Ik weet nog van vorig jaar, toen veel kinderen met bloemetjes kwamen op mijn laatste dag, en ik met (erg..) waterige ogen rondliep. Nepalezen tonen weinig emoties. Zelfs als mensen elkaar lang niet hebben gezien of uit elkaar gaan, wordt amper wat gezegd en gaan ze meteen over tot de orde van de dag.
Ze snapten vorig jaar dan ook niet zo waarom ik liep te snotteren, en het excuus van 'ik heb de uien gesneden' ging maar een korte tijd op..
Nu dus maar anders aangepakt, en op mijn laatste dag de klassen afgegaan om uit te leggen dat het mijn laatste dag was, en snel 'goodbye' te zeggen. Het ging goed tot aan klas 1, waar lerares Sabitri wél haar gevoel toonde, en we samen stonden te snotteren....

Die avond voor (voorlopig?) de laatste keer Dhal Bat gegeten, met kip. Wat blijft dat toch lekker eten... ik heb vorig jaar de kruiden meegenomen en het zelf proberen te maken, maar het komt niet eens in de buurt van Laxmi's kookkunst!

En dan de dag er na gedag zeggen tegen Laxmi, Ganesh, Rekha, Rajesh, mijn 'Nepalese familie' waar ik me de afgelopen weken weer zo thuis heb gevoeld. Bah, bah, bah. Gelukkig ging mijn vliegtuig redelijk vroeg, en hoefde ik er niet zo lang tegen aan te hikken. Ik kreeg nog lieve kaarten, een sjaal, een fotolijstje en tikka's van ze mee en ben toen snel de taxi in gestapt. Natuurlijk wilden ze weten wanneer ik weer terug kwam, het liefst over een paar maanden al...

De aankomst in Kathmandu sloeg meteen op mijn keel: wat is het toch een vieze stad. Er hangt een dikke laag smog, de vele auto's, bussen en vrachtwagens zijn van vér voor het tijdperk van catalysoren en roetfilters en de wegen zijn slecht en stoffig.
Ik had besloten om dit keer niet in de backpackerswijk Thamel te slapen, maar rond de Bodnath stupa, waar veel Tibetaansevluchtelingen wonen.
Overdag is het best wel toeristisch, maar aan het eind van de dag komen de Tibetanen hun gebedsrondes doen.Ze draaien, al mantra's prevelend,aan de vele gebedsmolens aan de voet van de enorme stupa. Door het draaien van deze molens worden de gebeden verspreid.
De vele kleurrijke gebedsvlaggen aan de stupa hebben hetzelfde effect: door de wind worden de gebeden die op de vlaggetjes staan naar de hemel gestuurd.

Ook zijn er veel mensen die 'full body prostrations' doen: een soort van bidden, waarbij ze staan, hun handen vouwen boven hun hoofd, voor hun borst, dan op hun knieën op een plank zakken en daarna languit vooruit schuiven tot ze liggen. En dat eindeloos herhalen.

Ik heb een tijd op een bankje gezeten en gekeken hoe mensen hun religie beleven. Het lopen om de stupa (in de ochtend en in de avond) is erg belangrijk voor ze, zelfs gehandicapten die amper kunnen lopen doen kloksgewijshun ronde.

De stupa zou 's avonds door schijnwerpers verlicht worden, maar ook in Kathmandu hebben ze te maken met stroomstoringen en om 6 uur ging het licht dan ook uit. Eerst vond ik dat jammer, maar later was ik er juist erg blij mee: de stupa werd nu voorzien van honderden olielampjes, die een mystieke verlichting gaven. En dan was er ook nog eens een volle maan die door de gebedsvlaggetjes scheen... jeetje, wat een ontzettend mooi gezicht! Ik heb er gewoon een tijd met bewondering naar zitten kijken!

Petra

En toen zat het er weer bijna op!

Jeetje, wat gaan sommige weken toch snel, terwijl anderen niet om komen... Mijn weken hier zitten er bijna op. Aanstaande woensdag vertrek ik naar Kathmandu, om daar dan de volgende dag het vliegtuig (nouja, 2..) naar huis te nemen. Een gek idee om dan niet meer in je t-shirt en op je sandalen te kunnen lopen overdag, maar weer een dikke jas aan te moeten!

Met een etentje hebben Yvon, Peter en ik afscheid van elkaar genomen. Ik vond het erg leuk om 2 weken met hen op te trekken, activiteiten op school te bedenken en uit te voeren, en de trekking te doen. En dat was wederzijds. Ze zijn nu naar India toe, en met dat land is het 'you love it or you hate it', dus wie weet bevalt het ze niet en komen ze wel weer terug naar Nepal!

Ondertussen was ook Rolf gearriveerd, een Nederlander die ook een paar dagen heeft geholpen op de school. Hij had aan vrienden en familie geld gevraagd voor zijn verjaardag, en heeft dit besteed aan de school. Dat werd dus weer smikkelen voor de kinderen van een warme maaltijd met kip, de schoolmaterialen zijn weer voor een deel aangevuld en hij heeft stelten en een soort wiebelkrokodil besteld bij de timmerfabriek.
Vandaag konden we de stelten komen bekijken, en die zagen er goed uit. Rolf vertrekt morgen naar Katmandu, dus ik heb de eer om de kinderen de Kunst van het Steltlopen te introduceren. Gelukkig gaat het me zelf redelijk makkelijk af!

Vrijdag hebben we voor de klassen 1, 2 en 3 een soort zeskamp georganiseerd. Water in een emmer doorgeven over je hoofd terwijl je zit, zaklopen, snoephappen.... ze vonden het allemaal erg leuk.
Ook hadden we een kledingrace georganiseerd: een leerling moest op een stoel zitten, de anderen uit zijn groep moesten om de beurt een petje, sokken, shirt, schoenen en een vest bij hem aantrekken. Er werd gegierd van de lach, om zowel een jongetje met een bloemetjesshirt aan, of een meisje met de bergschoenen (maat 43) van Rolf. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ik thuis ben, dan kan ik de foto's en filmpjes op mijn weblog plaatsen en kunnen jullie met eigen ogen zien wat voor pret het was!

Ook had Rolf pepernoten mee, en hebben we een verhaaltje verteld over Sinterklaas in Nederland, en de daarbij behorende 'koekjes'. Eerst vonden ze het maar raar, want het leek op niets wat ze kenden. Maar toen de eerste pepernoot in de mond zat, vonden ze ze toch wel erg lekker! Aan de oudere kinderen hebben we verteld dat Sinterklaas niet echt bestaat, maar aan de jongeren hebben we het maar gelaten voor wat het was: hadden ze immers niet laatst een les gehad over 'niet liegen'??

Ik had klassefoto's gemaakt van de hoogste klas, en heb hier laten afdrukken. Daarna heb ik karton op maat geknipt en mochten ze hun 'fotolijstje' versieren. En dan zie je dat ook sommige meiden van een jaar of 14 niet echt met een schaar om kunnen gaan, en jongens van die leeftijd hun hele karton insmeren en dan hun stickers er op plakken, in plaats van andersom... Ach, zolang ZIJ het maar mooi vinden, en dat vonden ze.
Morgen ga ik dat met klas 4 doen, en die hadden (natuurlijk..) al van klas 5 gehoord hoe leuk dat wel niet was!

Ik heb met Dhan, de man van Laxmi afgesproken dat hij op mijn kosten (en dus jullie sponsorgeld) de speeltuin op gaat hogen. Nu ligt deze nog lager dan de weg er naast, met als gevolg dat tijdens de moesson alles vol loopt met water en de speeltuigen niet gebruikt kunnen worden. Hij gaat ze uitgraven (we hebben ze vorig jaar met een flinke klont cement vast laten zetten), de boel verhogen met grind en zand, en dan de toestellen weer plaatsen.

Hij mag het van mij in de maanden doen dat er geen toeristen zijn waarmee hij op trekking kan, en hij dus een ookwat inkomen in de 'magere maanden' heeft. Want de inkomsten van Laxmi en Dhan bestaan uit hun kleine winkeltje (waar2 cent op een fles water wordt verdiend..) en de gids-werkzaamheden van Dhan in de toeristenmaanden.
Maar iedere maand moet wel de huur en de electriciteitsrekening worden betaald. Het is dus zeker geen vetpot voor ze.

Omdat ik een visum had voor 30 dagen, maar 32 dagen in Nepal ben, moest ik mijn visum verlengen. En daar zag ik weer de Nepalese bureaucratie ten top...
Meneer 1 geeft je een formulier wat je in moet vullen. Achter getralied glas zit eenboos kijkende mevrouw 1, waar ik mijn formulier aan wilde geven. Fout. Meneer 1 neemt het formulier niet aan, maar roept meneer 2 die het aan mevrouw 1 afgeeft. Ze begint met het schrijven van de rekening (zo'n 21 euro, voor 15 dagen verlenging.. korter doen ze niet aan) en vraagt of ik 20 roepies terug wil (had het niet gepast). Ja, natuurlijk, jij geeft mij toch ook geen korting?? Ze schrijft mijn gegevens over in een Groot Boek en daarna plakt ze een sticker in mijn paspoort, die eerst natuurlijk op maat geknipt moet worden, op het tafelblad wordt geplakt omdat ze de juiste pagina in mijn paspoort niet kan vinden, en daarnadaneindelijk op zijn plek zit.Meneer 2krijgt vervolgens mijn formuliermet foto, diehij aanelkaar mag nieten, en ook mijn paspoort.Dat geeft hij dan aaneen serieus kijkende meneer 3, die zo'n 1,5 meter van mevrouw 1 af zit. Die vultweer een ander papiertje in en kijkt nog eens serieus naar mijn paspoort.Daarna komt meneer 1 met een stapel paspoorten-en-formulieren-er-tussen naar buiten, en roept 'come' in het algemeen. Ook de mensen die nog niets hebben ingevuld gaan maar mee, we hebben geen idee wat er nu gaat gebeuren.
Inhet kleinekamertje zit meneer4, met een bosje toeristen om hem heen. Hij schrijft iets achterop de formulieren en deelt willekeurig paspoorten uit.We moeten dus maar zelf kijken wiebij welk paspoort hoort... kwartet!
Na 1 uur en 10 minuten is het hele circus afgelopen en weet ik waarom ik 21 euro moet betalen... al deze mensen moeten bezig gehouden worden! Ach... this is Nepal....

Vandaag nog op bezoek geweest bij Ashish en zijn moeder Sheela. Hij is 18 jaar, en heeft al sinds jonge leeftijd Multiple Sclerose. Zijn vader is hem gesmeerd zodra de ziekte ontdekt werd, en Sheela moest haar baan als trekkinggids opgeven om voor Ashish te zorgen.
Ik heb ze vorig jaar voor het eerst ontmoet, en het zijn erg lieve mensen. Ik heb ze een (Tihar) pakket met spullen gegeven, Rolf heeft Ashish tekenmateriaal gegeven, wantAshish kan mooi tekenen en muziek maken. En dat is zo'n beetje zijn lust en leven, want hij komt niet uit huis: zijn moeder kan hem niet tillen en de rolstoel die hij ooit had, is spoorloos verdwenen.
Het is triest om te zien dat je als gehandicapte in Nepal bijna niet bestaat. Eens in de 3 maanden (...) komt er iemand langs van een gehandicaptenorganisatie, en die geeft hem fysiotherapie en doet soms wat aanpassingen in het piepkleine huisje (ong 2,5 x 2,5 meter, zonder glas in de ramen, en meteen golfplaten dak) zodat Ashish kan zitten aan een tafel. Een uitkering krijgen ze niet, en ze zijn afhankelijk van buren en familie, of de 3 cent die Sheela krijgt met het breien van balletjes voor tassen dievoor redelijk watgeld in de toeristengebieden worden verkocht. Wat zou je ook deze mensen graag een beter bestaan willen geven....

Morgen komt Julia, de oprichter van de school, aan in Pokhara. Ze is al een jaar niet geweest, dus ik ben benieuwd wat ze er van vindt. Aan enthousiaste vrijwilligers heeft het in ieder geval niet ontbroken!

Ik zie op tegen het afscheid van de kinderen, de leraren en mijn Nepalese familie, maar ik heb zomaar het gevoel dat ik hier niet voor de laatste keer ben geweest....

Groetjes, Petra

Soms zit het mee

... en soms zit het tegen!

Zo wilde ik voor de trekking nog wat foto's plaatsen bij het vorige verslag. Maar ondanks alle voorgzorgsmaatregelen bleek mijn geheugenkaartje toch een virus te hebben opgelopen, en gaf mijn camera alleen maar de opties 'power off' of 'formateren'. Opties die ik allebei niet wilde!
Ik moest dus snel nog een nieuwe geheugenkaart gaan kopen om half 11 's avonds. Lang leve de ruime openingstijden hier in het dorp: de winkels blijven gewoon open tot er geen klanten meer zijn.
Resultaat is wel dat jullie op de foto's moeten wachten tot ik weer thuis kom: ik ga niet riskeren dat ook deze 2e geheugenkaart niet meer bruikbaar is... helaas!
(foto's van de trekking kunnen jullie bekijken bij Peter en Yvonne: http://wereldreis.magicphotoworld.com/foto-overzicht/photos/136/jomsom-trek-1

Diedagkreeg ik ook een beetje. NIet zo gek met al die snotterende en hoestende kinderen op school die'hand voor je mond!' misschien ooit wel hadden gehoord, maar niet hadden onthouden. En vooral allemaal heel dichtbij je willen zijn.
Vorig jaar had ik er ook last van, maar na een dag of 2 en wat Fishermans Friends was dat snel weer over. Ikmaakte me dan ook geen zorgen.

De volgende ochtend begon het trekkingsavontuur dan. Met het vliegtuig naarJomsom,tussen besneeuwdetoppen van bergen van meer dan 7000 meter hoog, met onder je een kronkelende rivier, rijstterrassen, dorpjesof juist kale vlaktes... wat jammer dat het maar 25 minuten duurde!

Terwijl wij een kopjethee dronken, is Dhan ons gaan registreren bij een van de vele politieposten, enheeft watstempels verzameld op onze trekking-permit. De registratie bestaat
uit het overschrijven van de gegevens in een dik boek, want een geautomatiseerd systeem heeft geen nutvanwege de vele stroomuitval.
Uiteindelijk konden we dan legaal op pad!

De tocht van zo'n 13 km naar Gakbeni was mooi, ondanks het kale landschap. Of is het 'dankzij het kale landschap?' Luchten lijken blauwer, besneeuwde bergtoppen witter. Het was redelijk valk, dus goed te doen.
Ik merkte wel dat ik het laatste stuk meer begon te hoesten, en bij het hotel aangekomen merkte ik dat mijn keel behoorlijk zeer deed.
Naar de lokale 'dokterspost' (het hele dorp had misschien 100 inwoners) maar hij had toch een kast vol met gedoneerde medicijnen voor zijn plattelandskliniekje. Ik kreeg een mierzoet hoestdrankje, nadat hij (érg) uitgebreid mijn borstkas had beluisterd. Geen nood, Peter en Yvonne waren er bij, een andere toerist waar de dokter mee bezig was moest maar even wachten en in de deuropening stonden een aantal lokale mensen te kijken wie hun dokter nu weer op visite had. Maar dat iedere keer diep in en uitademen als je al zo moet hoesten...
Na betaling van een vrijwillige donatie (zo'n 3 euro) kon de genezing beginnen!

De volgende dag, we zaten ondertussen op 2800 meter, hadden we een flinke tocht voor de boeg. Het eerste stuk klimmen (zo'n 1,5 uur) over een losse-stenen-geitenpaadje ging nog wel, daarna een heel stuk redelijk vlak maar daarna moest er weer geklommen worden. Ik was bekaf, Dhan heeft mijn (zwaarder) rugzak genomen, ik die van hem. En dan nog na iedere 50 meter moeten stoppen om op adem te komen. Het was afzien, ik was nog nooit zo blij geweest om een hotel te zien.
Daar was het erg koud, 3800 meter, en we waren blij met de schaal met kooltjes die onder de tafel werden gezet, zodat we onder het lange tafelkleed lekker warm werden.

Mijn longen gingen voller zitten, (beetje goor verhaal nu), regelmatig een klodder slijm opgehoest. Je kan het maar kwijt zijn. Ook hoofdpijn, maar dat weet ik aan de inspanning, het gebrek aan adem en het hoesten.
Om 8 uur had ik het wel gezien en ging ik naar mijn bed. Ondanks de slaapzak en deken lag ik nog te rillen, dus maar mijn spijkerbroek aangedaan en een shirt met lange mouwen. Toen ik 2 uur later wakker werd baadde ik in het zweet (en alleen een koude douche..) en had ik een hartslag van 118 per minuut. In rust... beetje veel he?!
's ochtends voelde ik me nog beroerder, en het bleek dat ik hoogteziekte had. Door gebrek aan zuurstof in je bloed gaat je hart als een razende pompen, heb je hoofdpijn (in extreme vormen zwellen je hersenen zo erg dat je er aan dood gaat, maar dan ben je veel te hoog en heb je het niet serieus genomen) en ik was heel afwezig: ik hoorde mezelf tegen Peter en Yvonne praten, maar registreerde dat niet. Heel gek!

We hadden al besloten om met de jeep terug te gaan, en niet hetzelfde stuk terug te lopen. Maarja, die ging pas als hij vol was en dat duurde nog een uur. Konden ze niet zien hoe zielug ik wel niet was??
Gelukkig was de jeep naeen uurtje beneden, in Jomson, op veilige hoogte. Door mijn gehoest, mijn pijn in mijn longen en mijn algehele lamlendigheid wilde ik alleen maar naar huis. Ik ben op bed gaan liggen, en Dhan heeft een vlucht voor me kunnen regelen voor de volgende dag. Die dag gingen er namelijk geen vluchten meer, er stond te veel wind. Prima, maar laat mij gewoon maar slapen tot morgenochtend: ik was uitgeput.
Peter en Yvonne hadden geen last, dus die zijn alvast doorgelopen naar de volgende plaats. Nadat Dhan mij goed verzorgd had achter gelaten (en de baas van het hotel had verteld dat hij persoonlijk moest zorgen dat ik morgen op het vliegveld kwam!) is hij Peter en Yvonne nagelopen.

Trek in eten had ik door de verkoudheid al een hele tijd niet meer, en ook nu had ik weer een dag van 1 mueslireep (met moeite). Wel veel gedronken, en voor de rest geteerd op mijn vet. ;-)

De volgende ochtend moest ik om 6.30 klaar staan, maar toen ik mijn gordijn open trok zag ik het al: te veel wind. Inderdaad, weer geen vliegtuigen. Ik voelde me ondertussen al wat beter, en zat net op de kaart te kijken waar de rest zou zijn aan het eind van de dag, misschien kon ik dan een jeep nemen daarheen (en dat was ook op de terugweg naar Pokhara). Toen werd ik geroepen; er was telefoon voor mij, het was Dhan.
Ook waar zij zaten was het nieuws van 'geen vliegtuigen' doorgekomen, en vroegen ze mij om met de jeep naar Ghasa te komen. Stiekem was ik wel blij dat ik mijn vlucht kon cancellen, want vandaag voelde ik meeen stukbeter dan de dag er voor, toen ik alleen maar weg wilde.

Natuurlijk duurde het nog 4 uur rondhangen (er was verder niets te doen) tot de jeep weg ging, maar toen was ik 3 uur later toch op de plek van bestemming. Daar op Dhan, Peter en Yvon gewacht en besoloten om de dag er na toch samen weer verder te lopen.

Na een redelijke nachtin een hotel meteen lekker zacht matras én een hete douche op gasdus weer verder gaan lopen.Hoewel het niet veel stijgen was, was het pad erg slecht: veel losliggende stenen waarover je naar beneden moet, door modderige stukken, en op die smalle wegen ook nog de lastdieren tegen komen die voor niet veel opzij gaan. Maar het was redelijk te doen.

Die stomme hoest was nog steeds niet weg, ik kon amper praten (schor) en als ik praatte moest ik na een minuut naar buiten vanwege een enorme hoestbui. Dekomende 2 dagen bleken weer behoorlijk stevig omhoog lopen, zonder de mogelijkheid om onderweg een jeep te pakken: je moest dan ook 4 dagen doorlopen. Ik besloot om te passen, en de volgende dag een jeep te nemen.
Yvonne zag het ook niet meer zitten, had schuurplekken (tot bloedens aan toe) van haar rugzak en we waren verwend: Het uitzicht wat we de komende tijd zouden hebben, hadden we ook al gezien in bijvoorbeeld thailand, Laos of Cambodja.
Allemaal met spijt hebben we dus allemaal besloten de trekking te stoppen. MIsschien een andere keer...
Nog wel in Tatopani genotenvan dewarmwaterbronnen.Ze schijnen een heilzame werking te hebben, en dat kon ik goed gebruiken!

Het eerste stuk hebben we met een jeep gedaan. Type 'gammel, zonder verlichting of achterraam, met 1 band zo glad als babybilletjes, 2 sterren en 3 barsten in het voorraam en een krakende en gillende stereo-installatie. Af en toe dachten we dat hij de blubber niet meer uit zou komen maar na 3 uur konden we overstappen in de iets meer comfortabele bus-die-overal-stopt-en-waar-alles-op-en-in-kan. Nog maar 5 uur naar Pokhara....

Na een warme douche en een lekker kopje thee van Laxmi, wasde volgende stop voor mij de dokter, want dit hoestje zou niet meer vanzelf over gaan. Ik heb nu dus antibiotica voor een week, een anti-allergiemedicijn (want daar kan het ook door komen?) en een verbod van een paar dagen op melk, koude drankjes, eieren en kip. Wat??? NIet meer Laxmi's lekkere kippetje.....?
Nu maar hopen dat het over gaat, zeker omdat het me wel 9,50 heeft gekost (consult en medicijnen, alleen omdat ik niet naar het lokale ziekenhuis wilde, 3 kwartier in een gammele bus of taxi, anders had ik goedkoper uitgeweest).

De komende dagen laat ik me lekker vertroetelen door Laxmi, ze vraagt iedere keerals ik langs loop of ik mijn medicijnen al heb genomen, of ik nog iets nodig heb, of ik het tekoud heb of te warm, of ze nog iets voor me kan doen... de schat!

Gisteren was de laatste dag van het Tihar festival.Het was de dag waarop zussen hun broer vereren, en veel jongens/mannen zag je dan ook met bloemenslingers en kleurrijke tikka's (de markering op hun voorhoofd). Bij Laxmi en Dhan werd er niets aan gedaan, vanwege een overlijden in de (verre) familie.
's Avonds komen er veel groepjes kinderen langs de deuren om te zingen en te dansen, en zo wat geld op te halen. Een soort Sint Maarten zonder lampions, en zeker een stuk vrolijker!
De grotere restaurants hebben complete dansgroepen voor hun deur, erg vrolijk allemaal.

En dan is het nu tijd voor een lekkere ijskoffie, een krantje en te genieten van het zonnetje en het vrolijke straatbeeld...

Tot de volgende keer!

Petra

Vissen, vliegtuigen en een festival

Namaste!

Gelukkig heb ik een beter internetcafe gevonden waar ze wel iedere dag de virusscanner er overheen gooien, én het toetsenbord niet aan je vingers plakt of de spatiebalk een eigen wil heeft! Daarom voordat ik een week de bergen in ga, maar weer een update.

De dagen op school gaan erg hard. Regelmatig nemen Yvonne en ik wat kinderen apart om iets te gaan doen. Het is niet makkelijk om een hele klas tegelijk te behappen, daarom maar in stukjes. 1x per dag hebben ze 'practical hour' waarin allerlei activiteiten gedaan kunnen worden: lezen in de bibliotheek, een spelling- of opstelwedstrijd, sport etc. Maar aangezien de leraren zelf niet gewend zijn aan 'creatief bezig zijn', doen wij dat voor ze.

Zo hebben we een verhaal voorgelezen over de oceaan, met zijn vissen en planten. Daarna kreeg ieder kind 2 ronde vouwblaadjes, en behangpapier om de schubben te scheuren en een staart te maken. Daarna in elkaar plakken, en ophangen in de klas. Ze vinden het geweldig, en het staat ook nog leuk, die versiering aan het plafond.
Met oudere kinderen hebben we van plastic flessen een vliegtuig gemaakt. Eerst beplakken met stukjes papier, dan van (alweer... ;-)) behang ramen, deuren, vleugels, en natuurlijk een raam voor de piloot maken. Ook deze zijn allemaal opgehangen in de klas. Een leuk gezicht!

Vanaf zaterdag (morgen) is er een festival. Tihar. Tijdens dit festival worden kraaien, honden, koeien en Laxmi, de god van de rijkdom, vereerd. Op de laatste dag vereren zusters hun broer(s) voor een lang leven en de bescherming die ze hun zusters geven. (Tja, had ik maar een broertje gehad....

)
Omdat veel mensen uit Nederland mij geld hadden meegegeven, heb ik voor iedere familie een pakket samen kunnen stellen, met daarin olie, rijst, kruiden, thee, tandpasta, zeep, waspoeder, rijst, melkpoeder (nee, niet die uit China...), linzen, suiker, zout, lucifers, kaarsen, vitaminepillen en noodles.
De tas was al met al zo'n 5 kilo, dus we hadden de dag er voor maar aan de kleine kinderen gevraagd of ze opgehaald konden worden door hun ouders....

Het werd met plezier in ontvangst genomen, en hoewel er veel kinderen 'van weinig woorden' zijn. Toch waren de blije gezichten en de toch wel veel 'Thank you Petra!!' erg fijn om te zien en te horen. Toen ik naar huis fietste, zag ik veel kinderen en moeders met de tas lopen. Ook de moeders bedankten me met een brede glimlach. Ik hoop dat met de spullen hun festival extra feestelijk wordt!
Dit had ik niet kunnen doen dankzij jullie donaties, dus ontzettend bedankt, namens veel blije families!

Morgen dus op trekking. De plannen zijn wat gewijzigd, en we vliegen naar Jomsom (zo'n 20 minuten) op 2700 meter hoogte. Dan hopen we in 2 dagen naar Muktinath te lopen, op 3800 meter (jaja, ik ga op hoogtestage! ;-)) Daar zijn veel mooie kloosters en tempels te vinden. Dan een andere weg terug naar Jomsom, en van daar uit naar beneden tot aan ongeveer Pokhara, op 700 meter. We hebben zo'n 10 dagen om hier over te doen, dus we zien wel hoe ver we kunnen komen. Sommige stukken kun je ook met een jeep doen (over een dirtroad), dus dat is wel een lekker idee, mochten we het niet halen.Er wonen veel verschillende bevolkingsgroepen in de bergen, met hun eigen kleding en tradities, en ook de omgeving schijnt afwisselend te zijn. Ik kijk er erg naar uit!

Nu nog even de laatste dingen shoppen, mueslirepen en noten enzo: trekkersvoedsel! In de bergen is ook veel te verkrijgen, maar natuurlijk veel duurder, want het moet er ook allemaal naar toe gebracht worden. Zo kost hier een fles water 20 cent (maar ik heb Israeli's daar zelfs op zien afdingen, omdat ze het 'elders' voor 18 cent konden krijgen... walgelijk) maar in de bergen kan diezelfde liter water 1 euro kosten. Ook schijn je ergens erg lekkere appeltaart te kunnen kopen. Jomsom staat bekend om zijn appelboomgaarden, en er is een Nederlander die getrouwd is met een Nepalese, en daar appeltaart is gaan bakken. Natuurlijk heeft het hele dorp, net als overal in Azie, het idee gekopieerd en nu kun je het dus op vele plekken krijgen.

Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan, over ongeveer een week zal ik jullie op de hoogte stellen van de avonturen!
De komende week ben ik dus vande buitenwereld afgesloten, alhoewel het me niets zal verbazen als een of andere slimme Nepalees een computer op zonne-energie heeft, en een inbelverbinding kan maken met een mobiele telefoon... ook dat is Nepal!

Ik ga nu mijn tas verder inpakken, en om 6 uur gaat de wekker weer.
Tot later en ja, ik doe voorzichtig!

(helaas, ik had gehoopt dat ik nog wat foto's kon plaatsen, maar het geheugenkaartje doet weer gek, en de geleende kaartlezer begon spontaan te roken... na de trekking dus maar opnieuw proberen)

Groetjes, Petra

'Voetafdruk verschrikkelijke sneeuwman gevonden'

Zou ik hem ook nog zien bij mijn trekking???

---------------------------------------------------------------------

'Voetafdruk verschrikkelijke sneeuwman gevonden'
Uitgegeven: 21 oktober 2008 06:08
Laatst gewijzigd: 21 oktober 2008 06:44

KATHMANDU - Een Japanse groep avonturiers heeft in de Himalaya in Nepal een aantal voetafdrukken gevonden, die volgens hen van de verschrikkelijke sneeuwman zijn.

De afdrukken zijn van een blote voet en 20 centimeter groot. Dat meldt het Japanse persbureau Kyodo dinsdag.

Volgens Kuniaki Yagihara, vicevoorzitter van het Yeti Project Japan, kunnen mensen niet blootsvoets door het gebied reizen omdat het simpelweg te koud is.

Ook is het gebied waar de afdrukken zijn gevonden niet bewoond, waardoor het niet logisch is dat de voetstappen van een mens zijn, beweert Yagihara.

Wolven

Yagihara zegt tegenover persbureau AFP: 'Mijn team en ik komen als jaren in de Himalayas en we herkennen afdrukken van beren, herten en wolven, maar iets als dit hebben we nog nooit gezien.'

'We zijn er van overtuigd dat dit origineel materiaal is. De voetafdruk in combinatie met verhalen van de inwoners van deze plaats geven ons de bevestiging dat het geen verbeelding is.'

Foto's

De Japanners maakten foto's van de voetafdrukken. Ze kregen de verschrikkelijke sneeuwman echter niet te zien, waardoor nog steeds niet onomstotelijk bewezen is dat dit mysterieuze wezen echt bestaat.

De verschrikkelijke sneeuwman, ook wel yeti genoemd, zou een harige aapachtige moeten zijn, die net als de mens op twee benen loopt. Het dier zou vooral voorkomen in de bergen in Nepal en Tibet, maar ook in Rusland zou de yeti gezien zijn.

ZIE OOK:

28/07/2008

'Yetihaar' onder de loep

(c) ANP/NU.nl

De eerste dagen op school

Had ik al gezegd dat het weerzien op de school erg leuk was?

Ook de leraren wisten niet dat ik zou komen, en de mensen die er vorig jaar ook al waren, vonden het erg leuk dat ik weer terug was gekomen. Ook veel kinderen wisten mijn naam nog, en dat vind ik toch wel bijzonder met de vele vrijwilligers die komen en gaan.

Met Peter en Yvonne eerst geinventariseerd wat er was, wat we konden doen, hoeveel kinderen er waren enzovoort. Peter is meer van 'de handen uit de mouwen steken', dus die begonnen met het schuren van de speeltuinatrributen, die inderdaad wel weer aan een verfje toe zijn na 1,5 jaar.

Omdat Yvon een basisschoollerares is (als ze niet op reis is), had die volop ideeën voor educatieve spelletjes en lessen. Natuurlijk heb ik van haar kennis geprofiteerd, en we hebben kinderen uit de kleuterklas apart genomen om rekenspelletjes met ze te doen. 2 per keer per persoon en dat is ook wel genoeg want ze zijn snel afgeleid en gaan dan bijvoorbeeld naar het andere groepje om te kijken wat die aan het doen zijn. Er is ook een groot niveauverschil in de klas, sommigen kunnen wel 1-2-3-4 etc tellen tot 50, maar als je vraagt om het cijfer 3 aan te wijzen weten ze dat niet. Maar na een paar keer proberen ging dat toch wel beter.

Met de kinderen van klas 1 (groep 3 in Nederland... alhoewel, da's moeilijk vergelijken) hebben we ook kleine groepjes apart genomen, en eerst een verhaal verteld over een vis. Het maakt niet uit of ze de strekking van het verhaal helemaal begrijpen (in het Engels), maar het is goed voor ze om engels te horen, en aan de toon van je stem horen ze wel wat je bedoeld.
Als ze zelf zinnen moeten voorlezen, gaat dat op 1 monotone toon, en stoppen bij een punt.... nergens voor nodig, toch?
Daarna hebben we visjes geknutseld van behangpapier en vouwblaadjes. Van de week gaan we ze in de klas ophangen (als de Nepalese lijm het tenminste heeft gehouden...

). Ze vonden het heel leukom te doen, en wij ook!

Namens de vele sponss heb ik de kinderen een overheerlijke warme maaltijd kunnen geven, dit keer met kip! Vanwege de armoede eten ze bijna nooit vlees, dus dit was een ware traktatie. Ze smulden enorm, en ook schoolhond Bonnie was erg blij met alle restjes..
'sMiddags lag het tempo dan ook een stukje lager... iedereen was aan het uitbuiken. Soms letterlijk: kinderen tilden hun shirt opom met een ander te vergelijken wie nu de dikste buik had!
Dus sponsors: ontzettend bedankt!

Volgende week zaterdag is er weer een festival (vorige week is er net een afgelopen, de Nepalezen houden wel van een feestje..)van 5 dagen enik heb besloten om dan een trekking te gaan doen.Peter en Yvonne wilden ook wel zoiets doen, enzo met zijn 3en is dat ook wel weer gezellig. We hebben besloten om de Jomson trekking te doen: je vliegt dan naar Jomson (op ong. 2700 meter hoogte)en looptin een dag of 5 terug naar Pokhara.Per dag zo'n 5 a 6 uur lopen, maar misschien doen we het wel wat rustiger aan en plakken we er een dag aan vast.
Ook kunnen we nog beslissen of we aan het begin een extra stukje willen doen, maar dat weten we nog niet omdat je dat weer 3 extra dagen kost. We zien wel! (en google zelf maar even voor een eerste indruk, mijn foto's komen later!)
En ja, ik doe voorzichtig! We nemen Dan, de man van Laxmi, mee als gids. Hoewel je vrijwel niet kunt verdwalen omdat het ongeveer één weg naar beneden is, vinden we het een lekker idee dat er een local mee is. Hij kan je wat meer over de bergen en de omgeving vertellen, weet hoe ver het is naar het volgende guesthouse (en of het dus nog haalbaar is om door te lopen) en bovendien: we gunnen hem de inkomsten.
Ik ben heel benieuwd hoe ik het zal vinden. Als ik nu al iedere dag die mooie bergen vanhet Annapurna massief'zo vlakbij' zie, lijkt het me een kick om er tussen te lopen!

Ik was trouwens erg blij met Peters aanwezigheid: ik bleek een virus te hebben op mijn kaartje van mijn camera: ik kon geen foto's meer maken!! Tja, dat krijg je als je zomaar je camera aansluit op een ranzige PC.... Maar hij is IT-specialist en heeft het nodige kunst- en vliegwerk uitgehaald om mijn camera weer gebruiksklaar te krijgen, en zelfs mijn oude foto's te redden!
En toen hij ook nog de ketting van mijn fiets, die er van af was gelopen, er weer omheen kreeg, was hij helemaal mijn held.

Vandaag is het zaterdag, de school is dicht. Tijd voor mij om de toerist uit te hangen en her en der rond te kijken. En lekker op mijn gemak wat eten, wat lezen en te genieten van de mensen en de bedrijvigheid op straat...

Groetjes, Petra

Ik ben er!

Allereerst: Sorry voor soms een typefout maar 'Ths is Nepal' dus alles zit half vastgeplakt of de spatietoets krijgt het opeensop zijn heupen en dan is je halve pagina blank. Geen zin om alles te controleren, dus jullie lezen er maar overheen.

Na een lange vlucht vanuit Nederland via Singapore aangekomen in Kathmandu. Ik wist metten weer waar ik was: plaats van de auto's, vrachtauto's, motors, riksja's, fietsen, wandelaars... en hier geldt het reht van de snelste, die heeft voorang. Heel simpel. Ook al komt hij van rechts of als spookrijder: de truck gaat voo de brommer. En als voetganger heb je maar helemaal opzij te springen, want niemand gaat voor jou op zij. Verder lekker allemaal toeteren (ook al valt erniets te waarschuwen), een koe ontwijken (of de vlaaien) en ook de rochels van zowel mannen als vrouwen.

Omdat ik de toeristishe atrracties wel al heb gezien, ben ik de volgende ochtend naar Pokhara gevlogen. 25 minuten, waar je met de bus minstens 9 uur over doet, en vanwegede einde van een van de velefestivals in Nepal kan datzomaar een paar uur langerzijn omdat alles vol staat. Ik hebmezelfdus maar verwend!.
Het vliegveld (binnenland) was weer chaotisch, het is een grote hal met stoeltjes en 2 'gates' (gewoon deuren naar buiten...)zeroepen iets om en als je denkt dat het klinkt als jouw bestemming (is namelijk neit te verstaan) ga je gewoon naar het mannejte of vrouwtje wat bij de deur staat en je zwaait met je ticket. Als het jouw vlucht is ga je de deur door (na gefouilleerd te worden , want je zal de afgelopn 50 meter sinds je gefouilleerd bent toch maar een bom hebben gekocht in de hal...) . Als het jouw vlucht is scheuren ze je kaartje af, zo niet dan krijg je een duwtje en stap je opzij, tot het ritueel zich herhaalt. Maar ik zat in de goede vlucht en ook mijn bagage is aangekomen.

Laxmi, de tussenpersoon van de school en de stichting in Nederland,keek haar ogen uit toen ik aankwam, ze dacht dat ze droomde. Neehoor, je nachtmerrie is er echt! ;-) ze vond het erg leuk mij weer te zien, en dat is wederzijds. Ze zegt dat de leraren (tenminste, die er vorig jaar nog waren) mij ook hebben gemist en dat die ook wel zullen opkijken.

Gisteravondheb ik Peter en Yvonne ontmoet, http://www.magicphotoworld.com/ . Ze zijn al10 maandenop reis bijna en ik heb ze 1,5 jaar geleden ontmoet, en reisvrhalen uitgewisseld. Leuk om ze nu weer te zien. Yvonne is lerares, dus dat komt mooi uit, kan ze me tips geven voor de komende weken.

Vandaag naar de school. OMdat het de eerste dag na het festival was, waren veel kinderen er niet. Van de 160 waren er maar 52 en de leraren wilden ze alweer naar huis sturen, maar omda wij er waren moesten ze blijven. We hebben 's ohtends spelletjes gedaan en toen vonden de leraren hetwel genoeg en mochten ze om 1 uur naar huis.
En om zulke dingen kan ik (en Yvonne en Peter ook) ons ontzettend opwinden: juisst DAN heb je de kans om ze extra aandcht te geven! 6 LEraren op 52 kinderen... prima toch? Maar 'ze konden geen les geven want anders kregen zij nu iets te horen wat de andere kinderen niet hoorden'. Ja hallo, hoe doe je dat als een kind ziek is? En wat dacht je van 'herhalen' of een van de vele boeken i nde bieb gebruiken?
Ik wiLDE NIET meteen de boeman spelen, maar kon het toch niet laten om te zeggen datik het raar vond. Want volgende keerna een festival (Over 2 weken..) komT DE dag er na ook niemand, want dan wordter toch geen les gegeven. En de dag daarna komt maar de helft ofzo. Terwijl ze de lessen o goed kunnen gebruiken...
Verbaas u niet... juist!

Morgen schijnen de lessen ECHT te beginnen, ben beniewud. En dan hoop ik ook op een iets beter toetsenbord (de shift toets heeft hier een eigen wil) en dat de computer ook mijn foto's kan weergeven, zodat ik die kan plaatsen. Want nu moet ik een programma opgeven, terwijl ik gewoon mijn documenten wil zien.. Ach.... this is Nepal!

STRaks lekker bij Laxmi eten, rijst metDhal bat, een linzenprutje met groenten en chutney. Erg lekker, ik heb het gemist.

TOT DE volgende keer (metwAT minDER fouten en irritatie?? ;-)
OJA, omdat mensen altijd vragen naar hetweer: het is hier zo'n graad of 28 denk ik, volop zon, dus dat wordt de komende weken weer sandalen, kuitbroek, tshirt en petje-tegen-het-verbranden. Erg naar, ik weethet......

Petra